Wat blijft het Oostelijke deel van Europa ons toch muzikaal verrassen en verbazen! Hier hebben we te maken met een Ests-Fins duo, dat een in traditie gedrenkt soort folk maakt, gespeeld op oer-traditionele instrumenten -in casu de Hiiu kannel, wat je, met enige goeie wil, als “bloklier” kunt vertalen- en die door allerhande elektronische doosjes en loopmachines gejaagd wordt Hierdoor krijg je een heel hedendaags en modern geluid, dat nog versterkt wordt doordat ook de stemmen van beide heren -ze heten Ramo Teder en Marko Veisson en zingen heel fraai samen- bewerkt en vermenigvuldigd worden. Zo krijg je bij momenten de indruk dat ze niet met twee, maar met zes zijn en, al versta ik compleet niks van wàt ze zingen- snap je toch waar ze naartoe gaan.

Humor is nooit veraf, of zo voel ik het toch aan- en ik denk dat een concert van de heren, evenzeer visueel interessant is als muzikaal. Telkens weer als ik de plaat hoor, denk ik onwillekeurig aan die andere Finse band, Sväng sie met zijn mondharmonica’s al even verrassend uit fr hoek kan komen als dit duo. De naam van de band -Puu staat voor “boom” en “Luup”, op z’n Engels uitgesproken, komt neer op “loop”, en samen geeft dat dus iets als “bomenloop”. De plaattitel wordt dan weer vertaald als “De Laatste Cross Country Skiër”, titel van een song die ook op de plaat staat en die het intrieste verhaal vertelt van een kerel die al heel vroeg in de ochtend op z’n ski’s naar de visboer skiet en daar tot zijn ontgoocheling moet vaststellen dat de vis nog niet geleverd werd. Dat soort dingen dus.

Doordat de beide mannen de speeltechniek op de lier zodanig verfijnd en overhoop gegooid hebben -normaal worden de snaren aangestreken, maar zij plukken en buigen de snaren, wat heel verrassende effecten geeft en bijdraagt tot de dansbaarheid van de songs, krijg je hier een plaat die zelden traditioneel folky klinkt, maar integendeel helemaal eigentijds uit de boxen stroomt en je een instant gevoel van blijheid verschaft. Zelf noemen Teder en Veisson hun muziek “zombie-folk”, omdat hun instrumenten van dood hout gemaakt zijn, omdat zijzelf hun inspiratie halen uit een dode traditie en zij zelf elk moment van hun leven onderweg zijn naar hun dood.

Kijk, het is allerminst moeilijk: ga even bij YouTube langs en bekijk een paar van de grappige filmpjes en probeer nadien naar “Lambad Ei Joo” te luisteren: je dag kleurt vanzelf zonovergoten en azuurblauw en niemand krijgt je nog boos. Dat soort muziek maakt PuuLuup. Ik ben hopeloos verkocht en ik kijk nu al uit naar een live passage van die twee kerels. Ik denk dat er dan woorden als “machtig” en “memorabel” in de verslagen zullen opduiken en het is dan ook allerminst verbazend dat deze plaat de voorbije maand een swingende entree maakte in de Europese Wereldmuziekcharts. Heerlijke ontdekking is dit!

(Dani Heyvaert)